ته صف بودم. به من آب نرسید. بغل دستیم لیوان آب را داد دستم. گفت من زیاد تشنه ام نیست. نصفش را تو بخور. فرداش شوخی شوخی به بچّه ها گفتم از فلانی یاد بگیرید. دیروز نصف آب لیوانش را به من داد. یکی گفت لیوان ها همه اش نصفه بود!
دیروز تو محله ما یه شهید رو تشیع کردن خیلیا که میگفتن در شهادت خیلی وقت بسته شده کجا بودن کجا بودن که ببیند شهادت خیلی نزدیکه فقط اونایی که لیاقتشو دارن بهش میرسن
من خود فکز نمیکردم که یه روز خبر شهادت یکی از بچه محلمونو بشنوم برای ما نسل سومی ها شهادت یکم دور بود زمان جنگ ما نبودیم هیچ وقت احتمالشم نمیدادیم که یکی از همسن وسالامو شهید بشه
نمیدونم چی بگم شهادت واژه بزرگیه که بخوام راجب بهش حرف بزنم شاید خیلیاتون ندونید این شهید ایرانی نبود شهید ابولفضل حسینی یه بزرگ مرد از افغانستان هست اون با خانوادش خیلی ساله تو ایران زندگی میکنن ولی برای دفاع از حرم بی بی زینب کبری (س)لحظه ای درنگ نکرد سن وسالی نداشت فقط 18 سالش بود رفت تا دفا ع کنه از اعتقاداتش از دینش آخرشم پای اعتقادش شهید شد وسرش ازتنش جدا
اینجاست که میفهمیم ما همه مسلمانیم وپای اعتقادمون ایستاده ایم نژادمون کشورمون چیه ایرانی عراقی افغانی هیچ کدوم باعث نمیشه که ما وحدتتمون از بین بره هیچ فرقی نداره همه مسلمانیم
پیکر پاک این شهید غیرت مند دیروز در جوار امام زاده شعیب فیروزآباد به خاک سپرده شده
انقدر این شهید بزرگ است فقط میتونم بگم بچه محل شهادت مبارک
رهبر معظم انقلاب صبح امروز تحت عمل جراحی قرار گرفتند/ بحمدلله عمل با موفقیت به پایان رسید
حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در آستانهی عزیمت به بیمارستان برای انجام عمل جراحی، در پاسخ به واحد مرکزی خبر گفتند: ... من یک عمل جراحی دارم و اکنون عازم بیمارستان هستم.
ایشان افزودند: البته جای نگرانی نیست. این به معنای آن نیست که مردم دعا نکنند لیکن ان شاءالله جای نگرانی نیست و یک عمل خیلی معمولی و عادی است.
حضرت آیت الله خامنهای در پایان خاطرنشان کردند: ان شاءالله لطف خدای متعال شامل خواهد شد و کارها بخوبی پیش خواهد رفت.
لازم به ذکر است: رهبر معظم انقلاب اسلامی به دلیل عارضه پروستات صبح امروز (دوشنبه) در یکی از بیمارستانهای دولتی، تحت عمل جراحی قرار گرفتند که بحمدلله این عمل با موفقیت به پایان رسید.
*عمری نگاهت بهترین تصویر من بود یادت شباهنگام دامن گیر من بود وقتی که آزادانه می پریدیم عاصی ترین احساس در زنجیر من بود من خواب دیدم پرکشیدی و سحرگاه تنها شدن در این قفس تعبیبر من بود رفتی و چشم آیینه بعد از تو هر صبح در حسرت لبخند دیرادیر من بود در لحظه پرواز بالم در هوس سوخت* توخوب بودی همسفر تقصیر من بود
از دور نشان گر خودی بودن فرد در مناطق عملیاتی بود... (البته زیاد اعتبار نداشت!)
چفیه رو بیشتر رزمنده ها داشتند... ولی همه بسیجی ها چفیه به گردن داشتند و البته از نمادهای بسجیان عزیز بود.
گاهی به عنوان سجاده نماز ، رزمنده ها استفاده میکردند.
بیشتر وقتها سفره غذای رزمنده ها نیز بود.
دم دست ترین باند و زخم بند برای زخمیها بود.(وقتی امدادگر می رسید اگر باند زخم نبود، محل جراحت هر رزمنده زخمی رو با چفیه خودش می بست یا اگر دست و پای کسی میشکست با چفیه آتل بندی میکردند..{معمولا رزمنده ها چفیه خود رو تمیز نگه میداشتن})
به عنوان بهترین کولر قابل دسترس در مناطق بود.وقتی خیس بود و به سوی خلاف جهت باد ،بهتر از کولر گازی عمل می کرد.(البته بیشتر به نحوه کار کولرهای آبی شبیه بود.)
یکی از برادران تیم حفاظت تعریف میکرد در اوایل دوره ریاست جمهوری ایشان، ساختمان ریاست جمهوری 3 طبقه داشت که طبقه بالای آن خانواده آقا زندگی میکردند، طبقه وسط دفتر کار و طبقه پایین هم محل استقرار محافظها بود.
یک روز آقای محمدخان ... که معاون اجرایی ریاست جمهوری بود آمد و با داد و بیداد به ما گفت خجالت نمیکشید؟ اینجا ساختمان ریاستجمهوری است. این چه گلیمی است که اینجا آویزان کردید؟ این گلیم اصلا ارزش نگاهکردن دارد؟
ما هم گفتیم این گلیم مال ما نیست بلکه خانم ایشان آن را شستهاند و پهن کردهاند تا خشک شود.
این برادر میگفت اشک در چشم آقای محمدخان جمع شد و گفت آیا واقعا در منزل رئیسجمهور چنین گلیمی استفاده میکنند؟
خوشحالی ایشان زمانی است که کاری یا اقدامی صورت میگرفت که نفع آن به مردم میرسید.
مثلا وقتی آقای احمدینژاد موضوع یارانهها را عملی کردند، ایشان فرمودند یک مرتبه در اواخر دولت آقای خاتمی گزارشی برای من آوردند و یک رقمی را گفتند که ... اینها در کشور به نان شب محتاجند و شبها گرسنه میخوابند.
«آقا» فرمود آن شب من تا صبح خوابم نبُرد. بعدها وقتی آقای احمدینژاد این اقدام را انجام دادند، من حساب کردم که به این ترتیب، لااقل عدهای که آقای خاتمی گفتند، دیگر شبها گرسنه نمیخوابند.
این نوع اخبار و اقدامات که تسهیلاتی برای مردم فراهم میکند، موجب خوشحالی ایشان میشود.
روزی که بم زلزله آمد، صبح جمعه بود. فردای آن روز یعنی شنبه قبل از ظهر، «آقا» بنده را صدا کردند و گفتند من میخواهم امروز به بم بروم.
ما گفتیم امروز امکانش نیست و ایشان فرمودند حداکثر تا فردا وقت دارید تا مقدمات کار را ... فراهم کنید.
ما هم آماده شدیم و فردای آن روز یعنی یکشنبه ایشان با لباس مبدل و یک کلاه پشمی که بر سرشان بود، با یک وانت 2کابین حدود 2 ساعت در شهر چرخیدند و هیچ کس ایشان را نشناخت و حتی فرماندار هم که به فرودگاه آمده بود، خبر نداشت.
یک ماه از این ماجرا گذشت و آقا مجددا به بم سفر کردند. چند ماه بعد هم که ایشان به کرمان رفتند، مجددا از بم بازدید کردند.
حضرت آقا با همه وسائل اعم از قطار، هواپیما و ماشین مسافرت میکنند و گاهی هم که امکانش باشد، با هواپیمای عادی سفر میکنند.
“گفتم:بیا این جا یک خانه برایت بخریم و همین جا زندگیات را سر و سامان بده! گفت: *حرف این چیزها را نزن مادر،دنیا هیچ ارزشی ندارد* گفتم: آخر این کار درستی است که دایم زن و بچهات را از این طرف به آن طرف میکشی؟... گفت: *مادر جان! شما غصه مرا نخور. خانه من عقب ماشینم است. پرسیدم: *یعنی چه خانهات عقب ماشینت است؟ گفت:جدی میگویم؛ اگر باور نمیکنی بیا ببین! همراهش رفتم. در عقب ماشین را باز کرد. وسایل مختصری را توی صندوق عقب ماشین چیده بود: سه تا کاسه، سه تابشقاب، سه تا قاشق، یک سفره پلاستیکی کوچک، دو قوطی شیرخشک برای بچه و یک سری خرده ریز دیگر. گفت: *این هم خانه. میبینی که خیلی هم راحت است. گفتم: *آخه اینطوری که نمیشود. گفت:دنیا را گذاشتهام برای دنیادارها، خانه هم باشد برای خانهدارها!”
یه پتو سربازی را مچاله کرده بود زیر سرش و یه پتو دیگه را دور خودش پیچید، شاید هوا سرد نبود، اما همیشه وقتی گرم میشد خوابش میبرد. تازه داشت چشماش گرم میشد که صدای به زمین ... خوردن یه خمپاره ، مثل فنر از جاش پرید. اومد بیرون دید مصطفی جوکار مثل ذغال سیاه شده و داد میزنه: سوختم...سوختم.... آتیش گرفتم.... بوی عجیبی میداد، بویی که خیلی وقت بود به مشامش نخورده بود. بوی کباب.... بر خلاف همیشه از شنیدن بوی کباب آب از دهانش راه نیفتاد، آخه مطمئنا گوشت بدن مصطفی خوردن نداشت. همون بدنی که یه عمر برا خدا جنگید. بدنی که به خاطر فقر، به اندازه انگشتان یک دست مزه کباب رو نچشیده بود. سالهای سال از اون جریان گذشت، دیگه هیچ وقت با شنیدن بوی کباب، یا خود نمی افتاد، یاد بدن سوخته و سیاه شده مصطفی میافتاد.
آن روز به مسجد نرسید. برای نماز به خانه آمد و رفت توی اتاقش. داشتم یواشکی نماز خواندنش را تماشا می کردم. حالت عجیبی داشت. انگار خدا، در مقابلش ایستاده بود.طوری حمد و سوره می خواند مثل اینکه خدا را می بیند؛ذکر ها را دقیق و شمرده ادا می کرد. بعدها در مورد نحوه ی نماز خواندنش ازش پرسیدم، گفت : اشکال کار ما اینه که برای همه وقت می ذاریم جز برای خدا!نمازمون رو سریع می خونیم و فکر می کنیم زرنگی کردیم ؛ اما یادمون می ره اونی که به وقت ها برکت می ده ، فقط خود خداست .
شهید محسن حاجی بابا فرمانده عملیات سپاه غرب در سال 1336 متولد شد و در ۲۲ اردیبهشت1361 در جبهه سر پل ذهاب با اصابت گلوله مستقیم تانک به شهادت رسید و به آرزوی قلبی خود نایل ... آمد .
هنگامی که شهید محسن حاجی بابا ، با ماشین جیپشان روی جاده ی سرپل ذهاب به سمت ِازگِله میرفتند از آنجاییکه ارتفاعات بَمو که مشرف به جاده بوده
دست نیروهای عراقی بوده، جیپ ایشان را مورد هدف قرار می دهند که جیپشان آتش میگیرد و ایشان به شهادت میرسند. وقتی میخواستند
پیکرشان را به عقب بفرستند قسمتی از بدنشان در ماشین باقی می ماند که بعدا موقع انتقال ماشین آن را پیدا میکنند که دیگر به عقب نمیفرستند
و آن تکه از بدنشان را در محل قرارگاه فرماندهی ایشان به خاک می سپارند، که در حال آنجا روستایی نیز به وجود آمد مردم آن منطقه به این شهید بزرگوار ارادتی خاص دارند .خلاصه
امام زمان این روز ها خیلی غریبه من بچه شیعه هیچ کاری براش نکردم جز اینکه فقط درد رو درداش گذاشتم خون به دل مهدی فاطمه کردیم مهدی فاطمه 1140 سال تنهاست منتظر فقط فقط 313 نفر
به هر کدوم از ما بگن چقدر امام زمانتو دوست داری بدون معطلی میگیم خیلی اما وقتبی خوب رفتارمون نگاه میکنیم میبینیم هیچی میگیم امام زمان رو دوست داریم ولی اهنگ گوش میدیم میگیم امام زمان رو دوست داریم ول با نامحرم رابطه داریم میگیم امام زمان رو دوست داریم ولی حجابمونو رعایت نمییکنیم میگیم و میگیم ولی کو عمل من خودمو میگم
هیچ کار نکردم دستم جلو اامام زمانم خالیه حتی نتونستم دلشو شاد کنم به جاش انگارر دل امامو خون کردم انقدر تنهاش گذاشتم که حتی نمیتونم بگم شیعه علیم...
سرم جلو مادرش زهرا پایین روم سیاه که که کاری برای عزیزش نکردم فقط میگیم منتظریم ولی هیچ کدوم منتظر نیستیم ما حتی حاضر نیستیم به خاطرش از یکی از این کارا دست بکشیم
خدایا دستم خالیه هیچی ندارم برای خوشی خودم دل مهدی فاطمه رو میشکنم ولی مهدی فاطمه با اینکه این همه داریم خون به دلش میکنیم باز ما رو دوست داره وای وای ما چه میکنیم
استاد قرائتی تعریف میکرد که ما آخوندهارو خیلی سخت میشه گریاند ! اما یکی از رزمندگان خاطره ای تعریف کرد که اشکمونو در آورد !
گفت : تو یکی از عملیات ها که شب انجام می شد قرار بود از جای عبور کنیم که مین گذاری شده بود … مجبور بودیم از اونجا رد بشیم چاره ای جز این نداشتیم .
گفتیم کی داوطلب میشه راه رو باز کنه تا بتونیم عبور کنیم ؟ چندتا از رزمنده ها داوطلب شدند تا راه رو باز کنند … وقتی میخواستند راه باز کنند میدونستند که زنده نمی مونند .
چون با انفجار هر مین دست ، پا ، سر ، بدن یک جا متلاشی میشود ! داوطلب ها پشت سر هم راه افتادن برای باز کردن راه … صدای مین می آمد . همین زمان متوجه شدم یکی داره بر میگرده !
گفتم شاید ترسیده ! بالاخره جان عزیزه و عزیزی جان باعث شده برگرده… گفتم خودمو نشون ندم شاید ببینه خجالت بکشه !
بعد چند دقیقه متوجه شدم یکی داره میره سمت محل مین گذاری شده.. رفتم سمتش گفتم وایسا کجا میری ؟
گفت دارم میرم محل مین گذاری شده دیگه !! گفتم تو جزو کسائ بودی که داوطلب شده بودند چرا برگشتی ؟!
گفت : آخه پوتینم نو (تازه) بود خواستم اونو در بیارم با جوراب برم و بیت المال حیف و میل نشود . اون پوتین بمونه یکی دیگه ازش استفاده کنه…!!!
مگر دیگر مردم حقی ندارند؟ مگر دیگران ایرانی نیستند؟ آری علی پیروزمند برادر شهید و رزمنده و جانباز دیروز در شهر آبادان نگهبان توالت عمومی است ، و در کنار توالت در یک آلونک زندگی می کند او می گوید سالها پیش که به همه زمین می ... دادند به او هم دادند اما به علت عدم توانایی در ساخت زمین را پس گرفتند 2 نوه دارد ولی اسم آنان را نمی داند ولی خاطرات جنگ را ، آتش های دشمن را و نامردی روزگار را خوب می داند او نگرانی ندارد اما می ترسد که شاید روزی به اتهام اینکه این شغل شریف و مکان تمیز را از سهمیه بنیاد شهید گرفته و حقش نبوده از دست بدهد زیرا سایر مردم هم ایرانی هستند و همه باید مساوی باشند او در پایان می گوید فقط میخواهم به مردم بگویم اگر همه چیزشان را از دست دادند، ایمانشان را از دست ندهند.» درود بر مسئولینی که نگذاشتند پیشکسوتان جهاد و شهادت در پیچ و خم زندگی روزمره به فراموشی سپرده شوند
حرفی نمیزنی چرا «بابای جعبه ای»؟ خسته شدم بیرون بیا «بابای جعبه ای» لطفا بلندتر کمی فریاد هم بزن این جا نمی رسد صدا «بابای جعبه ای» با آن قَدَت تو جا شدی آنجا ببین مرا جا میشوم ببر مرا «بابای جعبه ای» قد عروسکم شده ای باور کن ای عزیز من مادرت قبول؟ ها؟ «بابای جعبه ای»
چند تا ترکش خورده بود و خیلی ازش خون رفته بود. انگار زمزمه می کرد. سرم را گرفتم جلو دهانش ببینم چه می گوید، با تقلا دست کرد قمقمه اش را درآورد، گفت: بده به راننده بولدوزر، حتما تشنه س. درست می گفت، از سر شب آب نداشتیم بچه ها بخورند، شعبان قمقمه را از دستم گرفت و یک جرعه بالا کشید، بقیه ش را دادم به احمد. برگشتم دیدم تکان میخورد، انگار بخواهد کاری کند، دولا شدم تو صورتش، دیدم دستش را برد سمت سینه اش و گفت: یااباعبدالله الحسین، با لبهای تشنه...
فردا 26 مرداد سالروز آزاد سازی پرستو دل سوخته بال شکسته به کشورشون اونایی که رفتن ایستادن مردانه جنگیدن ورنج سالها دوری و رنج و عذاب را فقط امید بازگشت به دامن کشوری که غیرتشان نگذاشت ذره ای از خاک این کشور رو به دشمن متجاوز بدن
شاید توی اقوام دوستان اشناهاتون یه ازاده رو دیده باشد بعضیاشون خیلی کم سن وسال بودن که اسیر شدن ولی وقتی به کشور باز گشتن به زور میشد سنشون روتشخیص داد موها محاسنشون سفید شده خیلی سخته وقت پای درد دلشون میشینی چیزاهایی مشنویی که حتی باورشون برای تو ومن نسل جوون خیلی دور از ذهن وقتی از شنکنجه هایی که برای عشق به امام خوندن دعای توسل و قران حتی برای عزاداری اقا امام حسین تحمل کردن تعریف میکنن از شهادت دوستانشون ,دوستایی که تو بغلشون جون دادن از خیلی سختیهای دیگه ولی هیچ وقت گلایه نکردن اسرات صبر زینبی رو یادشون داد نذاشتن دشمن ذره ای سو استفاده کنن
فردا روز موعود بر میگردیم به 24 سال پیش زمانی که اولین اسرای ما رو رژیم بعث بعد از کلی رایزنی آزاد میکنه میریم به اردو گاه اسرا هیچی کس نمیتونه حال اسرا وصف کنه اصلا تو کلمات نمیگنجه من اونروزا نبودم ولی الان با اینکه این همه سال میگذره ولی هنوزنم برای مردم ما فردا روز بزرگیه
منم بعد ببیست وچهار سال میگم ازاده عزیزم خوش آمدی به میهن
26 مرداد سال 69، مردم ایران با امیدی در دل منتظر بودند تا پس از سال ها اسرای جنگی به وطن بازگردند، از این جهت شمار زیادی از اقشار مختلف مردم بخصوص خانواده های آزادگان برای استقبال از عزیزان خود به خسروی آمده بودند تا غبار غربت از چهره مبارزان عرصه ایثار و استقامت بزدایند.
اولین گروه آزادگان ایرانی روز 26 مرداد سال 69 در حالی وارد خاک ایران اسلامی شدند که دیگر مراد و مقتدای بزرگ و معمار کبیر انقلاب اسلامی امام خمینی(ره) در میان ما نبود و این ضایعه دردناک غم فراغ را برای اسرای عزیز دو چندان کرده بود.
مرز خسروی پذیرای نخستین گروه یک هزار نفری خسروی
نخستین گروه اسرای ایرانی یک هزار نفر بودند در حالی عصر چنین روزی (26 مرداد) از طریق مرز خسروی و با استقبال گرم همرزمان و اقشار مختلف مردم وارد کشورمان شدند تا اولین گام مبادله اسرا میان دو کشور ایران و عراق که هشت سال با هم جنگیده بودند، برداشته شود.
در این روز اشک ها و لبخندها با هم عجین شده بود تا انتظار یعقوبیان را به وصال یوسف ها پیوند دهند و در این میان چه دیدنی بود سجده شکری که آزدگان با ورود به کشور بر خاک میهن در مرز خسروی به جای آوردند و چه زیبا بود تجسم حضور فرزندان وطن در آغوش سرزمینی که غیرتش آوازه جهان و جهانیان شده بود.
در تاریخ ۲۶ مردادماه اولین گروه اسرای جنگی آزاد شده و به آغوش ملت بازگشتند. تمامی مردم ایران این پیروزی را جشن گرفته و شور و هیجانی در خانوادهها و محلهها ایجاد شده بود. در تاریخ ۲۷ مرداد ۶۹ رئیسجمهور ایران خطاب به صدام نوشت: «اعلام پذیرش مجدد معاهده ۱۹۷۵ از سوی شما تبدیل آتشبس موجود به صلح دائم و پایدار را هموار ساخت.»
اسرای سرافراز ایرانی از چند نقطه مرزی با تشریفات وارد کشور شدند و نخستین واکنش آنان بوسه بر خاک ایران و ریختن اشک شوق بود. زیارت حرم امام خمینی و همچنین دیدار با آیتالله خامنهای از نخستین برنامهها و اقدامات مشترک آزادگان ایرانی بود. آیتالله خامنهای در دیدار با آزادگان گفت: «... یکی از چیزهایی که شما را، دلهایتان را زنده نگه میداشت، پر امید نگه میداشت، یاد آن چهره و روحیه پرصلابت امام عزیزمان بود. آن بزرگوار هم خیلی به یاد اسرا بودند. حال پدری را که فرزندانش به این شکل از او دور شده باشند، راحت میشود فهمید... مسأله اسارت طولانی فرزندان این ملت به نوبه خود امتحان دیگری بود که ملت ما با موفقیت آن را به انجام رسانده و اسرای ما همانند ملت ایران از خود آزادمردی نشان دادند و سرانجام با موفقیت و سرافرازی به وطن بازگشتند...شما در دوران اسارت شرایط سختی را گذراندید، اما در عین حال با حفظ دین و اعتقادات و دلبستگی خود به اسلام، امام و انقلاب موجب افتخار و آبرومندی ملت خود در برابر دشمن شدید.»